Ik verzand in stereotypen

kijk elke nacht weer naar de sterren toe

richting van 

reikhalzend

ik reik elke lange nacht zo hoog ik kan 

behalve bij bewolking 

dan staar ik 

halsstarrig,

langhalsig naar het wolkendek 

waarbij ik stiekem hoop 

dat mijn blik 

in staat kan zijn 

door alle nevels heen te kijken 

dat zal later moeten blijken... 

maar voorlopig wijk ik niet 

geef geen krimp 

niet eens een enkele nacht

geen vingerdik 

ik zoek elke nacht 

de sterren 

zoek een soort van hun gezelschap op 

zoek weer blijk van hoop te geven

bol van vastberadenheid 

het lukt me nu nog niet 

niet echt

want bij elke zonsopgang 

als in een tergend trage vingerknip 

spat, nu nog, telkens weer 

die droom 

in trage tranen

stellig weer uiteen... 

maar ooit kom ik terug 

zij het nu misschien nog niet meteen

ooit kom ik terug

en wanneer je dan weer naar me kijkt 

zie je mij in volle glorie

met duizend keer

duizend sterren om me heen.