Ik ben een keer te veel
verliefd geweest
of zo voelt het nu toch aan

mijn hart
verloren
loopt zichzelf voorbij

dat komt ooit
wel weer eens goed
niet nu

nu ben ik te trots
te moe
te hartgebroken

en zet ik
dus
mezelf opzij

ik leef nog in een droom
een wens
een smadelijk verlies

ik woon in pijn
verdriet
en in het allermooiste : hoop

want geloof het
of geloof het niet
Sidonie, ik heb je graag.

Beschouw het maar
als een verordening
van hart en ziel

een mistig
zielig
schrijnen

een politiek
van foute adem
wrange waardigheid

beschouw mij maar
als een
mislukkeling

verdord
verbitterd
en verloren

beschouw mijn leven
als gelopen
geleden en verlopen

en groet mij nu
zowel als later
wanneer de hemel weer eens open gaat

ik zie het
hoor het
wil het

ik heb je nodig, lieve schat.

Annelies,
ik ben hier
wel eens zat geweest
hier in jouw (nu, ja) café

ik verontschuldig mij daar
rijkelijk te laat
en ruimschoots
onvoldoende voor

ook voor vanavond
kan
en durf ik niks beloven

ik zie je node
en met lede ogen
gaan

verberg dit
met betraande moed
beschonken gloed

in de hoop dat dat
het verlaten
minder moeilijk maakt

Annelies
ik spreek voor iedereen
en zeg

voor al die keren
dat ik
het niet zeggen kon :

ik was, wij zijn
wij waren altijd blij
om jou te zien
bij jou te zijn

ook ik
ook wij
wij weten wel
dit blijft de Moes

maar het zal toch echt
wel anders zijn
zonder jou

zo zonder jou.