Annelies,
ik ben hier
wel eens zat geweest
hier in jouw (nu, ja) café

ik verontschuldig mij daar
rijkelijk te laat
en ruimschoots
onvoldoende voor

ook voor vanavond
kan
en durf ik niks beloven

ik zie je node
en met lede ogen
gaan

verberg dit
met betraande moed
beschonken gloed

in de hoop dat dat
het verlaten
minder moeilijk maakt

Annelies
ik spreek voor iedereen
en zeg

voor al die keren
dat ik
het niet zeggen kon :

ik was, wij zijn
wij waren altijd blij
om jou te zien
bij jou te zijn

ook ik
ook wij
wij weten wel
dit blijft de Moes

maar het zal toch echt
wel anders zijn
zonder jou

zo zonder jou.