De schimmen in mijn hoofd

dat zijn geen schimmen

nooit geweest 

en stemmen nog veel minder 

het zijn de schaduwen van jou

in vele vormen

en gedaanten 

ik heb ze 

meer nog dan ik dacht 

moeten snoeien 

moeten dimmen 

jij weet waarom 

en toch ook 

toch weer niet 

toegegeven

ze hebben mij van waanzin gevrijwaard 

van realiteit, anderzijds ook wel 

en toch ook 

toch weer niet

ze zijn van top tot teen 

van hart tot ziel 

van vierkantswortel tot kwadraat 

doordrongen van berouw 

de mijne, niet de jouwe 

de jouwe hoeft ook niet 

ze zijn doordrongen 

van zondaar tot prelaat 

van niet één 

maar duizend schaamten 

en toch ook

toch weer niet

ze zullen eeuwig

immer blijven

de schaamte

ook de hinder.