Wanneer de nachtwacht

stil over de daken schrijdt

en de stad al ligt te slapen

komt de hunkering

de liefde

zachtjes in haar op

dan verlangt ze naar de straten

waar de winkels zachtjes sluiten

waar ze ooit, een dag als nu,

wandelde met hem

dan droomt ze van een tijd

die ooit al werd verleden

maar meer nog

toekomst staat te worden

en leeft ze in zichzelf

wanneer de nachtwacht

weer naar huis toe rijdt

en wij allen weer ontwaken

bergt ze

haar dromen

en zichzelf maar weer op.  

Ik ben te soft voor pijn

dat is waarheid

zeker wat betreft

pijnen van het hart

ik kan geen smart meer zien

geen leed meer lijden

zonder tranenlaterij

klein en groot verdriet

ik kan helaas

de liefde niet onttronen

kan mijn liefde

niet aan mijn geliefde tonen

België zendt zijn zonen uit

naar de Groote Oorlog

maar ik blijf thuis

angstig en bevreesd

gesneuveld

op het thuisfront

verlaten

en verweesd. 

De herinnering

aan haar mooie ogen

maakt me nu nog altijd blij

ik weet

haar hart zal altijd

aan een ander toebehoren

en daar leer ik nog

mee leven

maar het mooie

van haar ogen

beschouw ik toch

een beetje

ook van mij.

Slaapt een keertje niet vannacht

of wel

dat maakt niet uit

wordt ooit wel weer verliefd

misschien wel

ooit

op iemand helemaal anders

of toch maar

toch weer niet

kijkt elke dag

de katten

uit de dageraad

en de dageraad

uit de boom

kijkt telkens weer

en telkens niet

ik slaap een keertje niet vannacht

of wel

dat maakt niet uit

ik word ooit nog wel

verliefd

verdriet

ooit misschien nog wel. 

Ik hou van je ogen

jeans

geklede broeken

van je stem

je haren

je gezicht

van hoe je met me omgaat

ik hou van wie je bent

van wat je doet

en hoe je soms ook naar me kijkt

je bent mooi

je bent geweldig

en  ja, je bent ook lief

en je gelooft me nooit

maar doe het nu

voor deze ene keer dan toch

jij, jij bent mijn hartendief.

Ik wil tegen je poep aanschurken

gewoon een goed gevoel

en effe rustend in je armen liggen

of jij dan in de mijne

één arm leg ik

losjes rond je buik

mijn hand net onder je borsten

de andere ligt naast je hoofd

ik voel je haar

je mooi en lief gezicht

ik lees je ziel en je gedachten

je wensen en verlangens

en dan gewoon

een dutje doen

jij met mij en ik met jou

ik met jou en jij met mij.

Wanneer in Mombasa, Kenia
de hitte toeslaat
als een of andere
onontgonnen ontreddering

en menig ouder
zich
in verbijstering
en lommerte verschuilt

wanneer iedereen
koelte en verfrissing zoekt

zoeken wij
in Borgerhout
op een even koude
als druilerige dag

de warme gloed
van Team Mombasa op

die vloed aan mooie mensen
van oude, nieuwe
blauwe
en geleende wensen

en zoeken wij
vertwijfeling
en een thuis
voor ons verloren lopend
ik of wij.

Katherine Hepburn :

nooit eerder bedacht hij een titel
voor een zelfgemaakt gedicht
maar Guy Allaert stopt met schrijven
en u leest zijn laatste blog

het mag hier dan ook
voor het eerst en voor het laatst
en bijzonder expliciet
een gedicht worden geheten

hij heeft de liefde
van dichtbij mogen aanschouwen
haar in de ogen kunnen zien
en neemt derhalve
afscheid van het schrijven

hij groet zijn lezers
bedankt voor het vertrouwen
vraagt hen te vergeten
en verontschuldigt zich
voor zijn bedrog.

Ik ben een keer te veel
verliefd geweest
of zo voelt het nu toch aan

mijn hart
verloren
loopt zichzelf voorbij

dat komt ooit
wel weer eens goed
niet nu

nu ben ik te trots
te moe
te hartgebroken

en zet ik
dus
mezelf opzij

ik leef nog in een droom
een wens
een smadelijk verlies

ik woon in pijn
verdriet
en in het allermooiste : hoop

want geloof het
of geloof het niet
Sidonie, ik heb je graag.

Beschouw het maar
als een verordening
van hart en ziel

een mistig
zielig
schrijnen

een politiek
van foute adem
wrange waardigheid

beschouw mij maar
als een
mislukkeling

verdord
verbitterd
en verloren

beschouw mijn leven
als gelopen
geleden en verlopen

en groet mij nu
zowel als later
wanneer de hemel weer eens open gaat

ik zie het
hoor het
wil het

ik heb je nodig, lieve schat.

Annelies,
ik ben hier
wel eens zat geweest
hier in jouw (nu, ja) café

ik verontschuldig mij daar
rijkelijk te laat
en ruimschoots
onvoldoende voor

ook voor vanavond
kan
en durf ik niks beloven

ik zie je node
en met lede ogen
gaan

verberg dit
met betraande moed
beschonken gloed

in de hoop dat dat
het verlaten
minder moeilijk maakt

Annelies
ik spreek voor iedereen
en zeg

voor al die keren
dat ik
het niet zeggen kon :

ik was, wij zijn
wij waren altijd blij
om jou te zien
bij jou te zijn

ook ik
ook wij
wij weten wel
dit blijft de Moes

maar het zal toch echt
wel anders zijn
zonder jou

zo zonder jou.

…en dus
weent hij zich
elke dag de ogen uit
soms wat meer
en soms wat minder
maar elke dag
dat beetje meer

dat doet niks
het maakt ook
helemaal niet uit

hij kan er wel weer tegen, nu
elke dag wat meer
elke dag wat minder

en ooit
wordt hij een Don Juan
een Casanova
god
een echte vrouwenvlinder
(niet)

maar vanochtend
wordt hij
wenend wakker
en later op de avond
valt hij
wenend weer in slaap

elke dag wat meer
elke dag wat minder.