Ik heb je

Ooit een keer gezegd

Dat ik je graag zag 

Dat mocht toen niet 

Niet van jou 

Ik heb je ook een keer gezegd

Dat hoewel ik je graag zag 

Ik ook wel wist 

Dat je ongelukkig was 

Ik vroeg je 

- damn me !! - 

Hoe ongelukkig je wel was

En hoe ongelukkig 

Je uiteindelijk wou zijn 

Dat mocht ik je niet vragen 

Natuurlijk niet 

Niet van jou 

Maar ook gewoon ook niet 

Dat mocht ik eigenlijk gewoon niet doen 

Dat was toen helaas 

Het laatste wat ik had 

Of dat dacht ik toch 

Het laatste wat ik kon 

Hopende dat jij 

Toch ooit nog wel een keer

Weer graag zou kunnen zien 

... 

Ik was arrogant en egoïstisch 

Maar hoopte 

Dat je ooit weer graag gezien mocht worden 

En ooit 

Zelf weer graag kon zien

Ik was arrogant en egoïstisch 

En jij kon er niet aan doen 

... 

Ik hoop al meer dan twintig jaar 

Dat het goed gaat met je 

Dat iemand je graag ziet 

En dat dat ook gewoon weer mag 

Ik denk nog minstens

Wekelijks 

Aan die jongeman 

Aan het feit 

Dat hij zich had gezelfmoord 

Omdàt hij jou graag zag

... 

Dat heb ik uiteraard 

Nooit kunnen of willen evenaren 

En voor jou 

Was dat niet genoeg of veel te veel 

Want jij was mogelijks nog verliefd op hem 

En kwààd vooral 

Heel kwaad 

... 

De kwaadheid 

Omdat ik zei je graag te zien 

Was een verwijt 

Dat dat eigenlijk niet kon of mocht 

Die kwaadheid

Weegt na meer dan twintig jaar 

Nog af en toe 

Een heel klein beetje door 

En da's op zich niet eens zo erg... 

Ze was 

Niet eens de jouwe 

... 

Ik hoop dan ook 

Dat jij weer helemaal 

Weer bent zoals je was 

Zoals ik jou zag

Wou zien 

Ik hoop 

Dat je de woede bent verloren 

Want, Julie, geloof me, 

Ik heb je echt en heus wel 

Echt wel graag gezien

Toen en voor altijd  

Dat was toen, 

En dit is nu 

Ik hoop dat iemand anders

Jou intussen alsnog kon bekoren 

Dat hij of zij 

Jou graag mag kunnen zien.

Het is daarom dat we films maken

Boeken schrijven 

Gedichten publiceren

Omdat alles 

Dan weer simpel wordt 

Beheersbaar, overzichtelijk

Zoals het leven vroeger was

Toen we kinderen waren

En zonder gene

Onze moeders, onze vaders

Knuffels konden geven 

Toen we nog wisten hoe te zeggen

Dat we hen graag zien 

En dat dat altijd zo zou zijn

Wat we met filmen, schrijven, dichten doen

Is trachten dat weer mogelijk maken 

Wat we willen schrijven 

Is dat we hen graag zien 

Maar als volwassene doen we dat niet meer 

Niet nu 

Daarom dat we films maken 

Boeken schrijven 

Dichten 

Dan zeggen we het 

Onrechtstreeks 

Toch nog eens een laatste keer 

Ik zeg het daarom nu 

En zeg het daarna nooit ni-meer : 

Mama, papa, 

We zien je graag 

Keer op keer op keer. 

 

Ik had vandaag

Geen behoefte

Over jou te schrijven

Het kwam zelfs 

Geen moment meer 

In me op

- Sorry

En ook niet - 

Jij hebt mij

Voor altijd

Een heel klein beetje in je macht

Niet vandaag 

Vandaag 

Draag ik jou

Gewoon

In het diepste van mijn hart. 

Ik weet ook wel

Dat jij 

Veels-

en-veel te hard was toe-verdriet

Dat jij 

Met mijn zogenaamde liefde

Met mijn graag zien

Geen kant op kon

... 

Je kwaadheid

Afkeer 

Je verdriet

Die kwamen niet 

Van jou

Ze werden aangeleverd 

Opgedrongen 

Toegediend

... 

Jij kon daar

Helaas 

Geen kant mee op

...

En je kon er niks mee

Dat ik (godverdòmme!!) 

Graag wilde

Jou graag te mogen zien

Daar kon jij

Toen

Gewoon niks mee 

... 

Dat weet ik

Wist ik 

Zal ik nooit vergeten

... 

Maar weet 

Al was het enkel nu 

En voor heel even

Dat ik jou 

Echt wel 

Echt graag heb gezien... 

...gewild 

Doordacht 

Bedoeld 

Gewoonweg graag gezien. 

19 april 2021.

Ik ben vandaag

Wat in het park

Gaan wenen

Thuis

Was alles

Toch al nat

Ik wou 

Dat ik

Iemand anders'

Gedachten effe lenen kon

De mijne 

Heb ik al

Een-keer-of-duizend-keer

Te veel gehad. 

Vandaag 

Smaakt 

Nog een heel klein beetje

Naar de tranen van weleer

Maar ook 

Naar pannenkoeken

Hoop

En welbevinden

Vandaag 

Lijkt nog een beetje

Op die ene keer

En al die andere

Maar morgen 

Wordt geheid een mooie dag

Vandaag smaakt

Al bij al 

Nog wel wat wrang

Maar morgen 

Krijg ik 

Hoe dan ook 

Een boekentas

En dus ben ik 

Nu

Net voor het slapen gaan

Wat zenuwachtig

En 

Nog een heel klein beetje bang.

Schrijven

Doet hij in gebreken

Omdat woorden 

Volmaakt

Onverstaanbaar zijn 

Een jongetje van zes

Dat een boekentas zal krijgen

(oranje blauw, zal blijken) 

In een grote-mensen-winkel 

Schrijven doet hij 

Over kleine dingen

Die de wereld grootser maken 

Een eerste boekentas 

De manier 

Waarop ze vriendelijk voor hem was

Het schrijven

Zoekt een weg

En loopt zich elke dag verloren

Een boekentas met kind 

In een grote-mensen-wereld.

 Ik werd vanochtend

Wenend wakker

Omdat ik zelfs in mijn dromen

Blijkbaar

Aan mijn gebreken

Niet ontsnappen kan

Ik weende in mijn droom

En weende 

Toen ik wakker werd en was

Ik heb, zeg maar, 

Ge-dubbel-weend

Ach... 

Ik ben mogelijks een lieve man

Maar ik zie 

Altijd nog een 'maar'...

En zelfs al zeg jij 

Of iemand anders 

Dat die niet belangrijk is

Die 'maar' 

Leeft in mijn hoofd

En blijft voor mij dus altijd waar

...als ik ooit vervelend ben,

Vervelend doe

Vervelend wordt... 

Wil je

Me dat zeggen? 

Dan zal ik 

Intussen 

Verder werken aan mezelf, jawel.

Alsof ook hij een man

En niet

Een jongetje van zes was

Alsof hij

Wist te weten wat te willen

Alsof alles

Maar een grap was

Alsof de wereld  

Ook van hem was

En helden 

Geen helden hoeven zijn

Laat hij af en toe

Een hand los 

En wandelt 

Onnavolgbaar

Maar onzeker

Toch zijn eigen weg

En alsof hij

Een jongetje van zes was

Legt de weg hem, 

Héél soms, 

Weinig in de weg.

Ik ben soms een heel klein beetje droevig

Zoals jij soms ook wel droevig was

Maar dan net iets minder

Dan toen jij het was

Ik ben soms een heel klein beetje vrolijk 

Zoals jij soms ook wel vrolijk was

Maar dan net iets minder

Dan toen jij het was

Ik ben soms een heel klein beetje jij

Zoals jij soms ook jezelf was

Maar dan heel wat minder jij

Dan toen jij het was 

Ik ben soms een heel klein beetje mij 

Maar niemand was ooit beter mij 

Dan jij.

De beste blowjobs

Zijn de jouwe

Die

Waar ik

Niet eens van droom

Waarnaar ik

Zelfs

Niet eens verlang 

De beste blowjobs

Zijn de jouwe

Ze hoeven niet

Zijn nooit geweest 

Hoeven nooit te zullen zijn.

Als ik morgen jarig was

Zou je

Met me dansen? 

Ik ben niet jarig, morgen,

Je riskeert dus niks

Maar stel

Dat ik op een keer

Ooit

Morgen jarig was

Zou je dan

Morgen met me dansen zouwen? 

En stel

Dat je zelf 

Op een dag

Ook ooit 

Zou jarig kunnen zijn

Zou je

Met me dansen? 

Zouden wij

Twee dagen slechts

Dansend

Kunnen zijn? 

Zouden wij

Twee dagen in een jaar 

2024 of zoiets 

Dansend

Samen

Één

Onszelf kunnen zijn? 

Geen sex

Geen spijt 

Geen rare dingen

Gewoon

Jij en ik

Dansend, 

Pratend over alles 

Dansen, 

Voetbal, 

Vrouwen 

Ik kan 

Wel helemaal niet dansen

En van voetbal ken ik niks

Maar ach, 

Vrouwen, 

Vrouwen, 

Vrouwen... !!

Ik heb nog nooit 

Een letter

Over jou 

Gelogen

Wel stil

En eigenzinnig 

Als een dommekloot

Hele boeken

Vol gefantaseerd

Amper seks

(een héél klein beetje) 

Maar vooral 

Duizenden gesprekken

Duizenden gebreken

Ook 

Ik heb nog nooit

Slecht over je gesproken

Wel

Je al duizend keren

(kretend!, schreeuwend!)

Stilgezwegen

Gedachten aan je

Uitgebannen

Dromen

Tegen beter weten in

Één voor één verleerd.

Een keer slechts

Heb ik stiekem met je gedanst

Dat was die keer

Dat je zachtjes wenend 

Huiswaarts keerde

Een keer

Een gevecht met mijn demonen 

Op zaterdag beslecht

Een keer 

Heb ik stiekem met je gedanst

Dat heb je nooit geweten

Ik droom er elke nacht nog van

Maar de muziek is ons vergeten. 

Soms ben ik van glas

Soms ben ik van steen

Ik heb al elke dag geweend, vandaag

In de zetel, in de tuinstoel

Liggend in het gras 

De avondzon 

Krollend naast de kat

Ik heb elke dag geweend, vandaag

Maar ook elke dag 

weer effe niet

Soms ben ik van glas

Soms ben ik van steen

Ziet niemand dat ik ween 

Het was een mooie dag, vandaag

Steen werd glas

En glas verdriet

Het was een supermooie dag, vandaag

Ik heb elke dag geweend

En elke dag weer effe niet

Ik heb elke dag geweend, vandaag 

Je ziet me wel

En dan weer niet.

Ik draai mee

Ik draai mee

Ik draai mee
als een zonnebloem
met de zon

als ik op straat
een lekker kontje
tegen kom.

In mijn dromen

ga ik vreemd met jou

niet omdat ik dat zo wil

maar gewoon omdat het is

ik sta erbij

kijk van op afstand toe

en, toegegeven,

geniet van wat gebeurt

maar wanneer ik

middernacht voorbij

plots wakker word

verklaart

het diepe duister

mijn liefde weer verbeurd

blijft mijn arme hart

angstig

en allenig achter

verbouwereerd

verlaten

en verscheurd. 

Wanneer de nachtwacht

stil over de daken schrijdt

en de stad al ligt te slapen

komt de hunkering

de liefde

zachtjes in haar op

dan verlangt ze naar de straten

waar de winkels zachtjes sluiten

waar ze ooit, een dag als nu,

wandelde met hem

dan droomt ze van een tijd

die ooit al werd verleden

maar meer nog

toekomst staat te worden

en leeft ze in zichzelf

wanneer de nachtwacht

weer naar huis toe rijdt

en wij allen weer ontwaken

bergt ze

haar dromen

en zichzelf maar weer op.  

Ik ben te soft voor pijn

dat is waarheid

zeker wat betreft

pijnen van het hart

ik kan geen smart meer zien

geen leed meer lijden

zonder tranenlaterij

klein en groot verdriet

ik kan helaas

de liefde niet onttronen

kan mijn liefde

niet aan mijn geliefde tonen

België zendt zijn zonen uit

naar de Groote Oorlog

maar ik blijf thuis

angstig en bevreesd

gesneuveld

op het thuisfront

verlaten

en verweesd. 

De herinnering

aan haar mooie ogen

maakt me nu nog altijd blij

ik weet

haar hart zal altijd

aan een ander toebehoren

en daar leer ik nog

mee leven

maar het mooie

van haar ogen

beschouw ik toch

een beetje

ook van mij.

Slaapt een keertje niet vannacht

of wel

dat maakt niet uit

wordt ooit wel weer verliefd

misschien wel

ooit

op iemand helemaal anders

of toch maar

toch weer niet

kijkt elke dag

de katten

uit de dageraad

en de dageraad

uit de boom

kijkt telkens weer

en telkens niet

ik slaap een keertje niet vannacht

of wel

dat maakt niet uit

ik word ooit nog wel

verliefd

verdriet

ooit misschien nog wel. 

Ik hou van je ogen

jeans

geklede broeken

van je stem

je haren

je gezicht

van hoe je met me omgaat

ik hou van wie je bent

van wat je doet

en hoe je soms ook naar me kijkt

je bent mooi

je bent geweldig

en  ja, je bent ook lief

en je gelooft me nooit

maar doe het nu

voor deze ene keer dan toch

jij, jij bent mijn hartendief.

Ik wil tegen je poep aanschurken

gewoon een goed gevoel

en effe rustend in je armen liggen

of jij dan in de mijne

één arm leg ik

losjes rond je buik

mijn hand net onder je borsten

de andere ligt naast je hoofd

ik voel je haar

je mooi en lief gezicht

ik lees je ziel en je gedachten

je wensen en verlangens

en dan gewoon

een dutje doen

jij met mij en ik met jou

ik met jou en jij met mij.

Wanneer in Mombasa, Kenia
de hitte toeslaat
als een of andere
onontgonnen ontreddering

en menig ouder
zich
in verbijstering
en lommerte verschuilt

wanneer iedereen
koelte en verfrissing zoekt

zoeken wij
in Borgerhout
op een even koude
als druilerige dag

de warme gloed
van Team Mombasa op

die vloed aan mooie mensen
van oude, nieuwe
blauwe
en geleende wensen

en zoeken wij
vertwijfeling
en een thuis
voor ons verloren lopend
ik of wij.

Katherine Hepburn :

nooit eerder bedacht hij een titel
voor een zelfgemaakt gedicht
maar Guy Allaert stopt met schrijven
en u leest zijn laatste blog

het mag hier dan ook
voor het eerst en voor het laatst
en bijzonder expliciet
een gedicht worden geheten

hij heeft de liefde
van dichtbij mogen aanschouwen
haar in de ogen kunnen zien
en neemt derhalve
afscheid van het schrijven

hij groet zijn lezers
bedankt voor het vertrouwen
vraagt hen te vergeten
en verontschuldigt zich
voor zijn bedrog.

Ik ben een keer te veel
verliefd geweest
of zo voelt het nu toch aan

mijn hart
verloren
loopt zichzelf voorbij

dat komt ooit
wel weer eens goed
niet nu

nu ben ik te trots
te moe
te hartgebroken

en zet ik
dus
mezelf opzij

ik leef nog in een droom
een wens
een smadelijk verlies

ik woon in pijn
verdriet
en in het allermooiste : hoop

want geloof het
of geloof het niet
Sidonie, ik heb je graag.

Beschouw het maar
als een verordening
van hart en ziel

een mistig
zielig
schrijnen

een politiek
van foute adem
wrange waardigheid

beschouw mij maar
als een
mislukkeling

verdord
verbitterd
en verloren

beschouw mijn leven
als gelopen
geleden en verlopen

en groet mij nu
zowel als later
wanneer de hemel weer eens open gaat

ik zie het
hoor het
wil het

ik heb je nodig, lieve schat.

Annelies,
ik ben hier
wel eens zat geweest
hier in jouw (nu, ja) café

ik verontschuldig mij daar
rijkelijk te laat
en ruimschoots
onvoldoende voor

ook voor vanavond
kan
en durf ik niks beloven

ik zie je node
en met lede ogen
gaan

verberg dit
met betraande moed
beschonken gloed

in de hoop dat dat
het verlaten
minder moeilijk maakt

Annelies
ik spreek voor iedereen
en zeg

voor al die keren
dat ik
het niet zeggen kon :

ik was, wij zijn
wij waren altijd blij
om jou te zien
bij jou te zijn

ook ik
ook wij
wij weten wel
dit blijft de Moes

maar het zal toch echt
wel anders zijn
zonder jou

zo zonder jou.

…en dus
weent hij zich
elke dag de ogen uit
soms wat meer
en soms wat minder
maar elke dag
dat beetje meer

dat doet niks
het maakt ook
helemaal niet uit

hij kan er wel weer tegen, nu
elke dag wat meer
elke dag wat minder

en ooit
wordt hij een Don Juan
een Casanova
god
een echte vrouwenvlinder
(niet)

maar vanochtend
wordt hij
wenend wakker
en later op de avond
valt hij
wenend weer in slaap

elke dag wat meer
elke dag wat minder.