Er zit een kind in mij van zes
vijf van drie
en drie van tien
van kinderen van zeven
huis ik er
een stuk of vier
er zijn ook
één volwassene (bijna)
een puber, en een trut
dat wordt
een jolig jaarpartijtje :
twee pintjes,
en een hele grote taart
honderd-
of-wat kaarsen...
en die taart is elke kruimel
en de pinten elke druppel waard.
In gedachten
zag ze haar gedichten voor zich
zinnen
die niemand ooit geschreven had
ze zag
het grondplan
de omtrek
van de woorden
wazig
ze kon ze
nét niet kunnen zien
nét niet kunnen lezen
maar het waren
geheid, gebeiteld
haar eigen, echte woorden
haar gedichten
haar verhalen
die niemand voor haar schreef
zij bleef als altijd
gestillig, gewillig
op een achtergrond
de hare
die een voorgrond
hoort te zijn
ook zelf heb ik het
nog niet aangedorst
maar op een dag
schrijf ik haar naar voren
de voorgrond op
de spotlights in
in gedichten
die haar doen ontsnappen
eer aan doen
zij was
nimmer
eenheidsworst.
Dat jongetje van zes
is vier vandaag
of vierendertig
vierenvijftig
dat maakt morgen
niet uit
en vandaag dus des te meer
alles
in dat kleine hoofd van hem
werkt
kronkelt
nestelt zich in nesten
dat jongetje van zes
is vier vandaag
morgen alweer vijf
dat jongetje van toen
is als een jongetje van nu
en een heel klein beetje boos
dat wordt een keer vervelend
dat wordt een keer een sleur
alles werd teveel voor hem
iedereen verbeurd
dat jongetje van zes
wordt ooit een keer piraat
playboy
of misschien matroos
we werken allemaal aan onszelf
stelen
roven her en der
pikken als de raven
iedereen
altijd
iedereen
altoos.
Dat jongetje van zes in mij
altijd vrolijk, altijd blij
ieders vriend
maar niet van mij
weent nu alweer
dagen aan een stuk
dagen op een rij
het weent
volgroeide druppels
volwassen tranen
dikke klodders
doordrongen van geluk
het weent
als ware het 3D
het weent
dat het een lieve lust is
een zilte grootheid bij mekaar
stroperig en dik
weelderig
en lentefris
wat je noemt een tranendal
duizend tranen
drijven links voorbij
een traantje meer langs rechts
en door het midden
als was het
een idyllisch bergriviertje
een onophoudelijk gesnik
dat jongetje van zes in mij
weent alle dagen
dagen aan een stuk
en elke dag opnieuw
dagen op een rij
zelfs als het nu
zou stoppen wenen
komen er daarna
en sowieso
nog wel enkele daagjes bij.
Ik wil je been
wel
tegen het mijne voelen
Ik wil dat zo erg graag
dat ik het
eigenlijk al voelen kan
quod non
ik wil je hoofd
wel op mijn knieën voelen
terwijl ik lig te lezen in het gras
alle letters
van een heel dik boek
terwijl jij volop
snurkt in je slaap
oh, jee...
ik wil wel weten
dat je in je keuken zit
en tegels telt
of in een lepel staart
en merkt
dat je nagels
dringend weer eens moeten
morgen
ik wil wel
wel een keer
samen een terrasje doen
waarbij alles kan
en helemaal niks moet
vanzelfsprekend
als ware elk woord
elke zin
achteraf
en voor mekaar gemaakt
W. F. Hermans zou trots zijn
mogelijks jaloers
ik zou je
heel misschien
maar misschien ook niet
als concubine
maitresse
of gewoon
als lief wel willen 'hebben'
mettertijd
wie weet...
Wie weet!
Hoe kom ik dat te weten
en hoe graag toch
kus ik dan jou foef...!?
En dan komt, zomaar,
De wereld bij haar binnengestapt
En ook weer niet
Blijven aan de voordeur staan :
'Alles wat me dierbaar was'
'Alles waar ik stiekem toch op had gehoopt'
Maar de pijn
Het gemis
Komen desalniettemin
Stampvoetend binnen
Vegen overal hun voeten aan
Doen
Alsof dit huis
Altijd al
En ook van hen was
Ploffen zich
Ongegeneerd
En languit in de zetel neer
Nestelen zich
Sloefen en schoenen
Kloef in haar gezicht
Zij wacht af
Twijfelt
Weegt en wikt
Terwijl, ver weg, de dood beschikt.
Ik leef een deels gebroken leven
Deels geleend
De wereld staat niet stil
Er wordt stilletjes
Verder om me heen geleefd
Vol leven
Wordt die wereld
Dagdagelijks
Om me heen ge-heend
En ik blijf voorts in stilte achter
Als door een strenge
Nare bibliothecaris
Wordt me elk verhaal
Elk boek
Me door dit leven
Telkens weer terug gevraagd
Uitlenen kan nog steeds
Maar dan wel
Voor maximaal vijf weken
Ik durf amper nog
De uitleen te betreden
Beperk me tot de leeszaal
En af en toe een krant
Om me heen
Wordt toch en nog geleefd
Ikzelf
Lijk meer en meer een krant
Een beknopt
Maar vooral ook slecht verslag
Van wat gister
Zogezegd weer was gebeurd.
