Ik zit op zeven wieren 

en gedachten 

tegelijk te hinken 

de een 

gewrongener dan de andere

de een 

nog gedwongener dan de vorige

ik kan niet doen wat ik wil

Ik kan niet zijn wie ik wil

niet waarlijk, niet echt 

en als ik het wel ben 

ben ik heus niet 

alzoveel gelukkiger

alzoveel een beter mens 

het vat zich niet in T-shirts

slogans 

diepe zinnen

diepe dingen 

het laat zich

eigenlijk niet vatten 

dat kan alleen nog

een op een

op één op één 

ik wil zo graag

dat jij nog eentje nog

eentje nog van vijf kan worden 

eentje nog 

van vijf zal zijn 

dat je vijfde bent

van vijf

dat gaan we vieren

vijfde van de vijf.

 

Jij bent 

bos en duin

blauwe lucht 

vlot vluchtende wolken 

vliedend water 

polderberg 

jij bent 

dik driekwart strand 

bij eb

drie dimensies zee 

een soort 

van dichterbij 

dan eender wie

een soort van dochter 

bloed, 

verwant 

jij bent

overal

altijd 

altijd overal 

wat anderen niet zien

zie jij

wat jij in anderen niet ziet 

zie ik 

in nabijheid 

van de waterlijn 

altijd 

jij zal altijd dochter zijn

dichter ook

dichter

dichterbij... 

je blijft van hem

nimmer mij.

 

Zij staart de verste verten 

steeds verder voor zich uit 

duwt duistere gedachten 

als donkere wolken weg

ze schuift alle afschuw 

als een vale, valse schaduw 

richting horizon 

als was het 

een dronken piraat 

in een schommelende schuit

ze duwt en staart

en stuwt, bedaard, 

alles van wat haar leven is

maar niet van haar 

elke week een dag

en elke dag een uur 

steeds verder voor zich uit

dat probeert ze toch 

betracht ze 

maar ze slaagt er 

nooit

daadwerkelijk meer in 

haar leven 

achterhaalt zichzelf 

achterhaalt ook altijd haar

ze verzamelt 

ze vergaart 

elk detail 

elke vreemde kronkel 

en duwt die voor zich uit

als ware ze 

een soort van 

Sisyphus/Sisypha 

...nooit een god 

alleen de liefde 

ooit, 

één keertje, 

uitgedaagd

ze duwt en staart

en stuwt, bedaard 

altijd verder

nooit vooruit

altijd onversaagd.

Hij wist niet eens

dat zij er was

noch wie ze was

wanneer 

waarom 

maar zij zag hem dus wel 

zo (!) 

dwars door haar gesloten oogleden

zuiver als water 

doordringend als een boek 

ziekmakend haast 

dat dan ook wel weer 

helaas

waarop zij het 

hollend op een lopen had gezet 

een beetje dronken 

huilend 

iets of wat misnoegd 

en heel veel beetjes 

verontwaardigd

dat komt zo : 

zij zag hem

en hij haar niet

hij wist niet dat dat moest.

 

...of poëzie dan niet iets verhevens is, 

'hoogstaand ofzo' 

ze vroeg het niet

maar soort van een poneerde 

als begin 

van een betoogje 

als ware het een waarheid 

die op zich nog komen moest of ging 

quod non

er is heus 

en natuurlijk niks verhevens aan

het is echt niet meer 

dan een vorm van zich uitdrukken 

een manke vorm 

uiteraard

een makke vorm, 

dat dan ook weer wel, 

communiceren dus

zoals vijfjarige meisjes

wel eens gillen willen

of jongetjes van vier 

heel hard gaan proberen roepen 

'ik ben een dinosauritus' 

dat jongetje van vier

dat vijf of zes wil zijn

en dinosauritus 

maar gilt 

als was 'ie meer een meisje

'ik ben al groot, en veelse sterker dan mijn zus'

niks verheven 

niks hoogstaand 

niet eens verwaand 

daar is dat jongetje te jong voor

..dus.

Die keer

dat wij een keertje vrienden waren

vijf minuten lang 

tot ik bleek 

jou uit de keel te hangen 

die keer

dat wij een keertje dansen gingen

twee minuutjes

tot bleek 

dat jij toch liever zingen wou

en ik een pintje drinken

die ene 

plompverloren keer 

dat wij zielsverwanten waren 

een fractie 

leek het wel 

van elke seconde uit ons leven 

waarin we ons 

dat dan ook weer wel 

niet waagden aan de liefde 

het verbleekt

zo achteraf 

als de kwadratuur van eeuwigheid 

cirkelvormig 

enkelvoudig samenzijn

gezamenlijk gevoede eenzaamheid.

Schrijf ten dienste van 

of

schrijf toch maar 

toch maar niet 

zo blijft het

toch een soort van werken 

maar wel 

een soort van toch van niet 

en denk eraan

ik word geen tachtig

en ook jij weer 

ook weer niet 

schrijf dus voort 

en schrijf ook verder... 

mijn ogen

blijven wat ze zijn

blijven wat ze zien 

de jouwe zien we niet

schrijf voort 

schrijf verder

schrijf altijd met je ogen 

schrijf 

ten dienste

ten dienste van verdriet.

Ik sliep een keertje achterwaarts 

vermoeiend wel 

ik werd de dag ervoor weer wakker

en dus moest alles overnieuw... 

de bosmarmot 

is not amused 

absolutely, deeply not.

 DUS

Laatst 

vroeg een van mijner kinderen

die ik dus niet heb 

wat de verkeersregels zijn op zee... 

dus zei ik 

de zee is basically

één heel grote rotonde 

dus wie er op zit, heeft dus voorrang, dus, 

en een zwemvest is verplicht

stom kind !! 

dom wicht !! 

wat een belachelijke vraag

wat drijft een kind

dat zulke domme vragen stelt ?! 

...een zwemvest dus.

... 

Ik zit voor het raam van lange dagen
je hoort al mensen denken
zachtjes uit het venster te staren
quod, helaas, non

dit raam
dat is er wel
maar geeft geen uitzicht
amper inzicht
net niet nul reflectie

ik zie mezelf
geen rake of gekke definitie
wel vaag, opaak
in oude verflagen
als ware het vernis
restanten van gemis
door mijn voorgangers
hier aangekleed en bijgeklad

geen polaroid
geen Hasselblad
een oud en minimaal obscura
lege kamer in mijn hoofd.'

....

Die allereerste aanraking 

zal net als de allerlaatste 

eeuwig lijken 

maar kort van duur zijn 

eeuwigdurend kort 

alsof er 

aan de liefde zelf wat schort. 

Hij vreest de dag

dat hij zijn wang 

voor die ene allereerste keer

zachtjes tegen de hare 

kan en mag en drukken zullen zal 

dat zijn wang 

tegen de hare komt te zullen rusten zal 

en die van haar

ook tegen de zijne

één op één, 

vereend

tesaam

hij vreest elke dag die dag 

vreest wel 100 keer 

dat ene, enige moment 

want de dag zelf

zal korter zijn

veel korter 

dan het eeuwige verlangen ernaartoe

dat ene moment van rust

die eerste aanraking 

kan niet meer

dan een ellendig korte fractie zijn 

van de dag 

die op zich 

dus al een fractie is 

vandaar de vrees 

want die ene wang 

die ene aanraking 

zal dan, en dan alleen, 

veel meer dan dat zijn :

puur verlangen 

wat daarna 

nimmer meer zo innig, 

diep, intens zal kunnen zijn

niet na die ene keer

... 

hij kijkt met verlangen en met vrees uit 

naar die wang

die in zich 

alle werelden bevat

elk denkbaar universum

elke dag, elke eeuw, en elke ochtend 

van elk bestaand

van elk imaginair heelal

hij kijkt uit

met kamerbrede vrees 

naar die ene zucht van adem 

die dat veel te korte moment lang

door haar neusharen glijden zal 

ingehouden 

ingehouden, en toch ook niet

hij kijkt met vrees 

en met immens verlangen uit 

naar die ene, eerste aanraking 

waarin alles zit vervat 

en totdat dàt moment zal komen

blijft hij altijd, immer 

innerlijk verloren.... 

..innerlijk doodmoe.

Dat is zijn grootste angst 

te kijken en zichzelf te zien 

te kijken 

en helemaal niks te zien

de angst is echt

de angst is groot 

de angst... 

...is zelf zelfs bang 

maar dorst dat niet te zeggen

dorst dat niet te zien

dat is zijn grootste angst 

te kijken en zijn eigen angst te zien

te kijken 

maar dus eigenlijk 

helemaal niks te zien 

helemaal niks nieuws te zien..

 

Ik weet

dat wanneer

het lampje brandde

zij 

mij niet graag zag

ik weet dat

dat wanneer

het lampje brandde

zij 

mij niet graag zag

ik weet

dat 

wanneer

het lampje ergens brandde

zij 

mij niet graag zag

en dat hoefde niet 

dat hoeft heus niet

met dat lampje 

wist ik 

dat zij nog in leven was

(en dat

dat was altijd 

meer dan meer genoeg).

De schimmen in mijn hoofd

dat zijn geen schimmen

nooit geweest 

en stemmen nog veel minder 

het zijn de schaduwen van jou

in vele vormen

en gedaanten 

ik heb ze 

meer nog dan ik dacht 

moeten snoeien 

moeten dimmen 

jij weet waarom 

en toch ook 

toch weer niet 

toegegeven

ze hebben mij van waanzin gevrijwaard 

van realiteit, anderzijds ook wel 

en toch ook 

toch weer niet

ze zijn van top tot teen 

van hart tot ziel 

van vierkantswortel tot kwadraat 

doordrongen van berouw 

de mijne, niet de jouwe 

de jouwe hoeft ook niet 

ze zijn doordrongen 

van zondaar tot prelaat 

van niet één 

maar duizend schaamten 

en toch ook

toch weer niet

ze zullen eeuwig

immer blijven

de schaamte

ook de hinder.

Ik verzand in stereotypen

kijk elke nacht weer naar de sterren toe

richting van 

reikhalzend

ik reik elke lange nacht zo hoog ik kan 

behalve bij bewolking 

dan staar ik 

halsstarrig,

langhalsig naar het wolkendek 

waarbij ik stiekem hoop 

dat mijn blik 

in staat kan zijn 

door alle nevels heen te kijken 

dat zal later moeten blijken... 

maar voorlopig wijk ik niet 

geef geen krimp 

niet eens een enkele nacht

geen vingerdik 

ik zoek elke nacht 

de sterren 

zoek een soort van hun gezelschap op 

zoek weer blijk van hoop te geven

bol van vastberadenheid 

het lukt me nu nog niet 

niet echt

want bij elke zonsopgang 

als in een tergend trage vingerknip 

spat, nu nog, telkens weer 

die droom 

in trage tranen

stellig weer uiteen... 

maar ooit kom ik terug 

zij het nu misschien nog niet meteen

ooit kom ik terug

en wanneer je dan weer naar me kijkt 

zie je mij in volle glorie

met duizend keer

duizend sterren om me heen.

 I came to get away from me

found myself

sitting on a doorstep

might be mine

didn't like that 

not at all 

never will 

went back

to find myself

wasn't there 

didn't like that either

tried a third time

you were there

I was not 

kind of 

meant 

the world to me... 

...in a sort of bad way 

so now 

I'll never know 

what matters 

exept I do  

and know 

that I am in tatters.

 Telkens hij 

de wereld tracht omvatten

vliegt die hem 

9,81 meter per seconde kwadraat

terug

en voluit in zijn bakkes

properder gezegd : in zijn gelaat

en ik snap nog altijd weinig

van hoe kromming van de ruimte 

in zijn werk gaat 

of hoort te gaan 

en hoe daar

rekening mee te houden 

misschien 

moet ik, 

moet hij, 

toch maar weer

een soort 

geheelonthouder worden 

zo één 

die alleen maar spijt kan hebben 

en intussen 

van zijn eiland droomt 

keer op keer 

en des te meer 

die nimmer stappen durft te zetten 

omdat 

gewoon omdat

omdat één van die madammen hem 

ooit en lang geleden 

een soort van kutschurft gaf 

niet echt, niet heus, 

mogelijks zelfs

in kleurrijk taalgebruik 

helemaal en netjes andersom 

we komen stilaan 

tot de slotsom, 

nu 

en voor straf, dan 

kromt de tijd zich 

nu om ruimte

spijt

net als zijn herinnering zich kromt 

om waar hij zich voor schroomt

voor schaamt 

verstrengelt 

de valversnelling zich

intussen

om al die hij ooit liefhad 

om al wie hij graag zag 

en ooit nog graag zal zien

ach...

jakkes, wat een vervloekte tijd

niks of niemand 

die mij hem benijdt 

wat stroef 

wat krom 

wat stug (!) 

ach 

ach, Inge 

kom gewoon een keer

(!!) één keer (!!)

terug.

 Wat is 

wat maakt iets 

een rivier

en ook : waarom 

wat brengt hem of haar ertoe

riivier te zijn 

of willen zijn 

waarom stroomt hij 

(hij blijkt inderdaad een hij) 

zo vaak 

te-vaak-en-toch-maar-weer 

stroomafwaarts 

en hoe meet je dat

ik, blijkbaar, 

te vaak verkeerd 

ook nu dus weer

waarom lijkt het soms 

of ik lijk op een rivier

maar strijk ik 

toch te vaak 

tegen de stroming in 

ik moet en zal hier 

schuld bekennen 

maar ook

het gaat ook niet om mij 

het moet altijd 

om het water gaan 

en het water is nu kwaad op mij

terecht 

terecht of niet 

water heeft gelijk  

altijd en altijd-overal gelijk 

terecht.

Elke dag

schrijft hij twee gedichten

eentje over jou

twee

over waarom hij van je houdt 

elke nacht 

droomt hij twintig keer 

waarvan minstens dertig keer 

waarom hij jou graag ziet

niks meer 

elke dag

elke nacht 

telkens weer en telkenmale

maar niemand weet waarom 

niemand

die weet 

wie jij bent

wie jij zou kunnen zijn 

hij wel

hij weet wie 

hij weet waarom

hij weet 

als geen ander 

wie jij bent

wie jij

altijd al

zou kunnen zijn.

Ik probeer zuinig te zijn 

niet op de liefde zelf 

maar op die voor jou

omdat ik weet

dat jij daar niks mee kan

dat jij er niks aan hebt 

waarom ik schrijf (?) 

geen idee (!) 

misschien 

voor jou

voor jullie

voor de muze

de muze 

die niet één is 

en toch ook 

toch ook toch weer wel 

de muze 

die misschien wel één wordt

in een soort van schrijven

in dat ik je graag zie 

allemaal

en één voor één

en altijd weer 

en weer opnieuw.

 

Soms 

wou ik wel eens 

dat ik ooit een dochter had 

en had ik één gehad 

dan leek ze 

héél misschien op jou.

Na de zonde

komt het geluk

in grote drommen 

in mijn dromen boven :

jij 

ik zwijg

en deel een bed met haar 

maar denk daarbij aan jou 

na de zonde 

komt geluk 

maar na de daad

bevangt mij toch een soort van rouw 

na zonde

komt geluk

ik weet nu zeker 

dat ik heel misschien 

nog altijd van je hou.

In een andere wereld

was ik

wetenschapper

dan wist ik heel precies 

waarom ik je

graag zie.