Hij vreest de dag

dat hij zijn wang 

voor die ene allereerste keer

zachtjes tegen de hare 

kan en mag en drukken zullen zal 

dat zijn wang 

tegen de hare komt te zullen rusten zal 

en die van haar

ook tegen de zijne

één op één, 

vereend

tesaam

hij vreest elke dag die dag 

vreest wel 100 keer 

dat ene, enige moment 

want de dag zelf

zal korter zijn

veel korter 

dan het eeuwige verlangen ernaartoe

dat ene moment van rust

die eerste aanraking 

kan niet meer

dan een ellendig korte fractie zijn 

van de dag 

die op zich 

dus al een fractie is 

vandaar de vrees 

want die ene wang 

die ene aanraking 

zal dan, en dan alleen, 

veel meer dan dat zijn :

puur verlangen 

wat daarna 

nimmer meer zo innig, 

diep, intens zal kunnen zijn

niet na die ene keer

... 

hij kijkt met verlangen en met vrees uit 

naar die wang

die in zich 

alle werelden bevat

elk denkbaar universum

elke dag, elke eeuw, en elke ochtend 

van elk bestaand

van elk imaginair heelal

hij kijkt uit

met kamerbrede vrees 

naar die ene zucht van adem 

die dat veel te korte moment lang

door haar neusharen glijden zal 

ingehouden 

ingehouden, en toch ook niet

hij kijkt met vrees 

en met immens verlangen uit 

naar die ene, eerste aanraking 

waarin alles zit vervat 

en totdat dàt moment zal komen

blijft hij altijd, immer 

innerlijk verloren.... 

..innerlijk doodmoe.