it ik in de tuin 

kijkt hij

(ik wou dat ze een zij was) 

naar mij 

met duizend nieuwe twijgjes

en hier en daar 

schuchter nog

een bloem 

- 'waar wàs je nou toch, al die tijd' 

- 'ik weet het niet zo goed

zoekende wellicht 

ik heb ook lang geen tuin gehad.'

Ik ben twee keer 

na mekaar 

onder de douche 

wat gaan staan wenen 

een eerste keer 

opdat de wereld

mijn tranen niet zou hoeven zien

een tweede 

opdat ik ze zelf 

nog eens terug kon zien

ik doe er seffes 

nog een derde keertje bij

dan hoeven die eerste tranen

niet langer nog alleen te zijn

ik vind zelfs 

mezelf een beetje raar. 

Het is morgenmiddag 

en een beetje vreemd 

dat ons gevoel zo zou beginnen 

dat zie je zo

daar lees je over 

ik opnieuw 

en nog een keertje

overnieuw

maar het is 

intussen morgenmiddag

dat zie je zo

en het voelt ook niet verkeerd 

het had natuurlijk

vreemder kunnen voelen

maar dat doet het niet

niet nu

het is morgenmiddag

en ik voel me er wel lekker bij

ik staar

naar het bed 

ik staar naar jou

en ik staar maar weer terug

terug weer naar het bed 

dat ligt zo mooi te slapen 

de lakens omgeslagen 

jij 

ligt in je blootje ernaartoe 

je neigt naar slapen

naar het bed 

maar het bed 

neigt vele malen meer naar jou 

ik zag nog nooit een bed

zo jaloers 

zo hunkerend 

zo reikhalzend

zo jaloersig 

op alles wat je bent

jaloers 

op jou, op je, op jij

ik sta erbij en kijk

jaloerser nog 

jaloerser naar het bed 

dat kijkt

en neigt

dat kijkt naar jou,

naar je,

naar jij.

 

Drie kortgedichten over kunst en kunde 

Ik de kunde

jij de kunst. 

... 

Drie kortgedichten over kunst en kunde 

Dat kunde niet verzinnen 

ik kon da 

zij heeft het ook gekunst. 

... 

Drie kortgedichten over kunst en kunde 

Gekunstelde kunde 

ik die jou graag zag. 

Dat ik je altoos 

en allentwege zie

dat ik je weer

opnieuw

altoos

en ten allentwege zie

zomaar

in den lijve

voor me

naast me op de trein

het lijkt 

alsof je 

zou willen willen 

bij me te willen zijn

jij en ik 

samen

in het klein

samen

samen 

mijn en dijn. 

Dat zou ik erg graag willen... 

voor jou 

wil ik geen beter man meer zijn 

wel nog 

wel wat jonger 

liever ook 

spontaner 

veel spontaner nog 

en zorgzaam 

zorgzamer 

voor jou 

wil ik de wereld rond 

voor jou

wil ik mezelf zijn

met jou 

wil ik de wereld over 

met jou 

wil ik heel gewoon mezelf weer zijn

ik wil je beffen 

ik wil je kontje kussen 

ik wil je meer 

en wil niks minder 

ik wil dat kontje 

en dat kutje van je

ik weet zeker 

dat ik dat 

in mijn dromen 

uren kussen kon

want in mijn dromen

mocht ik alles willen 

zelfs jou

...dat zou ik erg graag willen. 

Geen trap 

geen trein 

te hoog, te traag 

of ik heb je er gezien 

geen tram 

geen straat 

te druk, te steil 

of je was er wel 

geen droom, geen plein, geen bos

geen wensgedachte 

te wrang, te moe, verlaten 

of je bent er wel 

je bent altijd bij me

en ik zie je graag verschijnen

je bent altijd bij me 

en ik zal je altijd weer graag zien 

maak daar meteen ook weer 

abstractie van 

geen trap 

geen trein 

of ik wil bij je zijn 

en weet dat dat niet kan.

Wanneer je je make-up 

op de trein bedenkt 

's ochtends vroeg 

nog geen half acht 

in het raampje

omdat het buiten lekker donker is 

en winter 

wat win je dan 

aan tijd 

aan schoonheid 

wat win je dan 

mijn hart

niet omdat

niet omwille van de make-up 

maar om de openheid 

je ietwat naïeve, stralende jij

jij 

die al straalde 

voor de make-up 

nog maar boven kwam 

jij 

die die make-up 

niet eens nodig had. 

wanneer je je make-up 

op de trein bedenkt 

wat win je dan 

wat win je, 

ach, wat win je dan mijn hart

mijn hele mij. 

  

Ik geef het alle kansen 

zeker

ik draai nimmer niks de rug nog toe 

(ha!) 

en blijf 

toch nog 

ongelukkig, nukkig, 

stuntelig, en sukkig, 

sukkelig ook wel weer 

een soort van achter 

een soort van alle soorten ik toch weer 

onverwacht 

verweesd 

bedeesd 

zoals ik altijd al wel

weer 

naar de wereld keek 

een soort van staarde 

vanachter wat een niet bestaand

een ongevensterd raam 

zou lijken 

grens

die nooit geen grens meer is, 

onzichtbaar 

onbestaand 

en voluit onbestaanbaar 

... 

een grens die geen grens 

een deur die geen deur

een raam dat geen raam 

en minder nog 

venster

dan vensterglas bevat 

omvat 

holistisch 

volkomen en volstrekt onzinnig 

relationeel altijd wel weer irrelevant 

en toch ook weer ook wel weer 

allesweeromvattend 

 

zo stond, en sta, en staar ik daar 

duizend 

stuitend 

ingestild 

alleen 

een soort van soort van flink 

ik ken, ik ben de buitenwereld niet 

en de buitenwereld 

is nog meer nimmer minner ik 

verhip !! 

nog steeds niet ik 

nog steeds de vinger op de knip

and still I think, I think

I think 

I might 

I think 

I may

I mink

i will not never will not fully think

be five 

be her 

be never more

be five 

be her 

be never more than five

be never more than ever her. 

 

Ik zit op zeven wieren 

en gedachten 

tegelijk te hinken 

de een 

gewrongener dan de andere

de een 

nog gedwongener dan de vorige

ik kan niet doen wat ik wil

Ik kan niet zijn wie ik wil

niet waarlijk, niet echt 

en als ik het wel ben 

ben ik heus niet 

alzoveel gelukkiger

alzoveel een beter mens 

het vat zich niet in T-shirts

slogans 

diepe zinnen

diepe dingen 

het laat zich

eigenlijk niet vatten 

dat kan alleen nog

een op een

op één op één 

ik wil zo graag

dat jij nog eentje nog

eentje nog van vijf kan worden 

eentje nog 

van vijf zal zijn 

dat je vijfde bent

van vijf

dat gaan we vieren

vijfde van de vijf.

 

Jij bent 

bos en duin

blauwe lucht 

vlot vluchtende wolken 

vliedend water 

polderberg 

jij bent 

dik driekwart strand 

bij eb

drie dimensies zee 

een soort 

van dichterbij 

dan eender wie

een soort van dochter 

bloed, 

verwant 

jij bent

overal

altijd 

altijd overal 

wat anderen niet zien

zie jij

wat jij in anderen niet ziet 

zie ik 

in nabijheid 

van de waterlijn 

altijd 

jij zal altijd dochter zijn

dichter ook

dichter

dichterbij... 

je blijft van hem

nimmer mij.

 

Zij staart de verste verten 

steeds verder voor zich uit 

duwt duistere gedachten 

als donkere wolken weg

ze schuift alle afschuw 

als een vale, valse schaduw 

richting horizon 

als was het 

een dronken piraat 

in een schommelende schuit

ze duwt en staart

en stuwt, bedaard, 

alles van wat haar leven is

maar niet van haar 

elke week een dag

en elke dag een uur 

steeds verder voor zich uit

dat probeert ze toch 

betracht ze 

maar ze slaagt er 

nooit

daadwerkelijk meer in 

haar leven 

achterhaalt zichzelf 

achterhaalt ook altijd haar

ze verzamelt 

ze vergaart 

elk detail 

elke vreemde kronkel 

en duwt die voor zich uit

als ware ze 

een soort van 

Sisyphus/Sisypha 

...nooit een god 

alleen de liefde 

ooit, 

één keertje, 

uitgedaagd

ze duwt en staart

en stuwt, bedaard 

altijd verder

nooit vooruit

altijd onversaagd.

Hij wist niet eens

dat zij er was

noch wie ze was

wanneer 

waarom 

maar zij zag hem dus wel 

zo (!) 

dwars door haar gesloten oogleden

zuiver als water 

doordringend als een boek 

ziekmakend haast 

dat dan ook wel weer 

helaas

waarop zij het 

hollend op een lopen had gezet 

een beetje dronken 

huilend 

iets of wat misnoegd 

en heel veel beetjes 

verontwaardigd

dat komt zo : 

zij zag hem

en hij haar niet

hij wist niet dat dat moest.

 

...of poëzie dan niet iets verhevens is, 

'hoogstaand ofzo' 

ze vroeg het niet

maar soort van een poneerde 

als begin 

van een betoogje 

als ware het een waarheid 

die op zich nog komen moest of ging 

quod non

er is heus 

en natuurlijk niks verhevens aan

het is echt niet meer 

dan een vorm van zich uitdrukken 

een manke vorm 

uiteraard

een makke vorm, 

dat dan ook weer wel, 

communiceren dus

zoals vijfjarige meisjes

wel eens gillen willen

of jongetjes van vier 

heel hard gaan proberen roepen 

'ik ben een dinosauritus' 

dat jongetje van vier

dat vijf of zes wil zijn

en dinosauritus 

maar gilt 

als was 'ie meer een meisje

'ik ben al groot, en veelse sterker dan mijn zus'

niks verheven 

niks hoogstaand 

niet eens verwaand 

daar is dat jongetje te jong voor

..dus.

Die keer

dat wij een keertje vrienden waren

vijf minuten lang 

tot ik bleek 

jou uit de keel te hangen 

die keer

dat wij een keertje dansen gingen

twee minuutjes

tot bleek 

dat jij toch liever zingen wou

en ik een pintje drinken

die ene 

plompverloren keer 

dat wij zielsverwanten waren 

een fractie 

leek het wel 

van elke seconde uit ons leven 

waarin we ons 

dat dan ook weer wel 

niet waagden aan de liefde 

het verbleekt

zo achteraf 

als de kwadratuur van eeuwigheid 

cirkelvormig 

enkelvoudig samenzijn

gezamenlijk gevoede eenzaamheid.

Schrijf ten dienste van 

of

schrijf toch maar 

toch maar niet 

zo blijft het

toch een soort van werken 

maar wel 

een soort van toch van niet 

en denk eraan

ik word geen tachtig

en ook jij weer 

ook weer niet 

schrijf dus voort 

en schrijf ook verder... 

mijn ogen

blijven wat ze zijn

blijven wat ze zien 

de jouwe zien we niet

schrijf voort 

schrijf verder

schrijf altijd met je ogen 

schrijf 

ten dienste

ten dienste van verdriet.

Ik sliep een keertje achterwaarts 

vermoeiend wel 

ik werd de dag ervoor weer wakker

en dus moest alles overnieuw... 

de bosmarmot 

is not amused 

absolutely, deeply not.

 DUS

Laatst 

vroeg een van mijner kinderen

die ik dus niet heb 

wat de verkeersregels zijn op zee... 

dus zei ik 

de zee is basically

één heel grote rotonde 

dus wie er op zit, heeft dus voorrang, dus, 

en een zwemvest is verplicht

stom kind !! 

dom wicht !! 

wat een belachelijke vraag

wat drijft een kind

dat zulke domme vragen stelt ?! 

...een zwemvest dus.

... 

Ik zit voor het raam van lange dagen
je hoort al mensen denken
zachtjes uit het venster te staren
quod, helaas, non

dit raam
dat is er wel
maar geeft geen uitzicht
amper inzicht
net niet nul reflectie

ik zie mezelf
geen rake of gekke definitie
wel vaag, opaak
in oude verflagen
als ware het vernis
restanten van gemis
door mijn voorgangers
hier aangekleed en bijgeklad

geen polaroid
geen Hasselblad
een oud en minimaal obscura
lege kamer in mijn hoofd.'

....

Die allereerste aanraking 

zal net als de allerlaatste 

eeuwig lijken 

maar kort van duur zijn 

eeuwigdurend kort 

alsof er 

aan de liefde zelf wat schort. 

Hij vreest de dag

dat hij zijn wang 

voor die ene allereerste keer

zachtjes tegen de hare 

kan en mag en drukken zullen zal 

dat zijn wang 

tegen de hare komt te zullen rusten zal 

en die van haar

ook tegen de zijne

één op één, 

vereend

tesaam

hij vreest elke dag die dag 

vreest wel 100 keer 

dat ene, enige moment 

want de dag zelf

zal korter zijn

veel korter 

dan het eeuwige verlangen ernaartoe

dat ene moment van rust

die eerste aanraking 

kan niet meer

dan een ellendig korte fractie zijn 

van de dag 

die op zich 

dus al een fractie is 

vandaar de vrees 

want die ene wang 

die ene aanraking 

zal dan, en dan alleen, 

veel meer dan dat zijn :

puur verlangen 

wat daarna 

nimmer meer zo innig, 

diep, intens zal kunnen zijn

niet na die ene keer

... 

hij kijkt met verlangen en met vrees uit 

naar die wang

die in zich 

alle werelden bevat

elk denkbaar universum

elke dag, elke eeuw, en elke ochtend 

van elk bestaand

van elk imaginair heelal

hij kijkt uit

met kamerbrede vrees 

naar die ene zucht van adem 

die dat veel te korte moment lang

door haar neusharen glijden zal 

ingehouden 

ingehouden, en toch ook niet

hij kijkt met vrees 

en met immens verlangen uit 

naar die ene, eerste aanraking 

waarin alles zit vervat 

en totdat dàt moment zal komen

blijft hij altijd, immer 

innerlijk verloren.... 

..innerlijk doodmoe.

Dat is zijn grootste angst 

te kijken en zichzelf te zien 

te kijken 

en helemaal niks te zien

de angst is echt

de angst is groot 

de angst... 

...is zelf zelfs bang 

maar dorst dat niet te zeggen

dorst dat niet te zien

dat is zijn grootste angst 

te kijken en zijn eigen angst te zien

te kijken 

maar dus eigenlijk 

helemaal niks te zien 

helemaal niks nieuws te zien..

 

Ik weet

dat wanneer

het lampje brandde

zij 

mij niet graag zag

ik weet dat

dat wanneer

het lampje brandde

zij 

mij niet graag zag

ik weet

dat 

wanneer

het lampje ergens brandde

zij 

mij niet graag zag

en dat hoefde niet 

dat hoeft heus niet

met dat lampje 

wist ik 

dat zij nog in leven was

(en dat

dat was altijd 

meer dan meer genoeg).

De schimmen in mijn hoofd

dat zijn geen schimmen

nooit geweest 

en stemmen nog veel minder 

het zijn de schaduwen van jou

in vele vormen

en gedaanten 

ik heb ze 

meer nog dan ik dacht 

moeten snoeien 

moeten dimmen 

jij weet waarom 

en toch ook 

toch weer niet 

toegegeven

ze hebben mij van waanzin gevrijwaard 

van realiteit, anderzijds ook wel 

en toch ook 

toch weer niet

ze zijn van top tot teen 

van hart tot ziel 

van vierkantswortel tot kwadraat 

doordrongen van berouw 

de mijne, niet de jouwe 

de jouwe hoeft ook niet 

ze zijn doordrongen 

van zondaar tot prelaat 

van niet één 

maar duizend schaamten 

en toch ook

toch weer niet

ze zullen eeuwig

immer blijven

de schaamte

ook de hinder.

Ik verzand in stereotypen

kijk elke nacht weer naar de sterren toe

richting van 

reikhalzend

ik reik elke lange nacht zo hoog ik kan 

behalve bij bewolking 

dan staar ik 

halsstarrig,

langhalsig naar het wolkendek 

waarbij ik stiekem hoop 

dat mijn blik 

in staat kan zijn 

door alle nevels heen te kijken 

dat zal later moeten blijken... 

maar voorlopig wijk ik niet 

geef geen krimp 

niet eens een enkele nacht

geen vingerdik 

ik zoek elke nacht 

de sterren 

zoek een soort van hun gezelschap op 

zoek weer blijk van hoop te geven

bol van vastberadenheid 

het lukt me nu nog niet 

niet echt

want bij elke zonsopgang 

als in een tergend trage vingerknip 

spat, nu nog, telkens weer 

die droom 

in trage tranen

stellig weer uiteen... 

maar ooit kom ik terug 

zij het nu misschien nog niet meteen

ooit kom ik terug

en wanneer je dan weer naar me kijkt 

zie je mij in volle glorie

met duizend keer

duizend sterren om me heen.

 I came to get away from me

found myself

sitting on a doorstep

might be mine

didn't like that 

not at all 

never will 

went back

to find myself

wasn't there 

didn't like that either

tried a third time

you were there

I was not 

kind of 

meant 

the world to me... 

...in a sort of bad way 

so now 

I'll never know 

what matters 

exept I do  

and know 

that I am in tatters.

 Telkens hij 

de wereld tracht omvatten

vliegt die hem 

9,81 meter per seconde kwadraat

terug

en voluit in zijn bakkes

properder gezegd : in zijn gelaat

en ik snap nog altijd weinig

van hoe kromming van de ruimte 

in zijn werk gaat 

of hoort te gaan 

en hoe daar

rekening mee te houden 

misschien 

moet ik, 

moet hij, 

toch maar weer

een soort 

geheelonthouder worden 

zo één 

die alleen maar spijt kan hebben 

en intussen 

van zijn eiland droomt 

keer op keer 

en des te meer 

die nimmer stappen durft te zetten 

omdat 

gewoon omdat

omdat één van die madammen hem 

ooit en lang geleden 

een soort van kutschurft gaf 

niet echt, niet heus, 

mogelijks zelfs

in kleurrijk taalgebruik 

helemaal en netjes andersom 

we komen stilaan 

tot de slotsom, 

nu 

en voor straf, dan 

kromt de tijd zich 

nu om ruimte

spijt

net als zijn herinnering zich kromt 

om waar hij zich voor schroomt

voor schaamt 

verstrengelt 

de valversnelling zich

intussen

om al die hij ooit liefhad 

om al wie hij graag zag 

en ooit nog graag zal zien

ach...

jakkes, wat een vervloekte tijd

niks of niemand 

die mij hem benijdt 

wat stroef 

wat krom 

wat stug (!) 

ach 

ach, Inge 

kom gewoon een keer

(!!) één keer (!!)

terug.

 Wat is 

wat maakt iets 

een rivier

en ook : waarom 

wat brengt hem of haar ertoe

riivier te zijn 

of willen zijn 

waarom stroomt hij 

(hij blijkt inderdaad een hij) 

zo vaak 

te-vaak-en-toch-maar-weer 

stroomafwaarts 

en hoe meet je dat

ik, blijkbaar, 

te vaak verkeerd 

ook nu dus weer

waarom lijkt het soms 

of ik lijk op een rivier

maar strijk ik 

toch te vaak 

tegen de stroming in 

ik moet en zal hier 

schuld bekennen 

maar ook

het gaat ook niet om mij 

het moet altijd 

om het water gaan 

en het water is nu kwaad op mij

terecht 

terecht of niet 

water heeft gelijk  

altijd en altijd-overal gelijk 

terecht.

Elke dag

schrijft hij twee gedichten

eentje over jou

twee

over waarom hij van je houdt 

elke nacht 

droomt hij twintig keer 

waarvan minstens dertig keer 

waarom hij jou graag ziet

niks meer 

elke dag

elke nacht 

telkens weer en telkenmale

maar niemand weet waarom 

niemand

die weet 

wie jij bent

wie jij zou kunnen zijn 

hij wel

hij weet wie 

hij weet waarom

hij weet 

als geen ander 

wie jij bent

wie jij

altijd al

zou kunnen zijn.

Ik probeer zuinig te zijn 

niet op de liefde zelf 

maar op die voor jou

omdat ik weet

dat jij daar niks mee kan

dat jij er niks aan hebt 

waarom ik schrijf (?) 

geen idee (!) 

misschien 

voor jou

voor jullie

voor de muze

de muze 

die niet één is 

en toch ook 

toch ook toch weer wel 

de muze 

die misschien wel één wordt

in een soort van schrijven

in dat ik je graag zie 

allemaal

en één voor één

en altijd weer 

en weer opnieuw.

 

Soms 

wou ik wel eens 

dat ik ooit een dochter had 

en had ik één gehad 

dan leek ze 

héél misschien op jou.

Na de zonde

komt het geluk

in grote drommen 

in mijn dromen boven :

jij 

ik zwijg

en deel een bed met haar 

maar denk daarbij aan jou 

na de zonde 

komt geluk 

maar na de daad

bevangt mij toch een soort van rouw 

na zonde

komt geluk

ik weet nu zeker 

dat ik heel misschien 

nog altijd van je hou.

In een andere wereld

was ik

wetenschapper

dan wist ik heel precies 

waarom ik je

graag zie.

Welke richting ik ook uitga

ik kom zeker ergens toe... 

de muze is een een beeld natuurlijk 

de verzinnebeelding

van een vrouw

ze is een soort van artefact 

kunst

onecht

gemaakt 

een kunstmatig 

verschijnsel van mijn geest  

de muze is een beeld 

maar wat voor een  

ze is stilleven en landschap, 

stadsgezicht, 

genrestuk, abstract 

maar ook : portret en naakt

ze is... 

ze is zoveel 

ze is alles 

alle vormen één 

volmaakt 

het beeld is veel

de muze meer 

de vrouw in kwestie, 

een queeste,

nog het allermeest.

Ik kan fout zijn 

ik kan juist zijn

maar ik heb altijd wel

ergens weer gelijk 

ik heb altijd al geweten

dat jij een ander grager zag 

en dat was prima

toen en nu 

dat maakte het  

wat makkelijker soms 

maar wat er ook gebeurt 

ik hoop om vanop afstand

altijd 

en een heel klein beetje 

jaloers te kunnen zijn 

want als ik jaloers kan zijn 

kan jij gelukkig zijn

en intussen

hoop ik amper 

dat je weet/niet weet 

dat ik elke dag nog 

bij je wegloop 

met spreekwoordelijke 

tranen in de ogen 

bijtend op mijn lip 

wegloop

wetend 

dat ik jou 

ondanks alles 

op mijn manier graag zie 

wegloop 

wetend dat ik je

meer nog 

los moet laten 

en dat ik dat 

op mijn manier wel doe 

de muze 

moet me niks 

ze is 

ze is... 

ze is

...en da's genoeg.

Zij schrijft 

de ogen uit mijn lijf

de tranen uit mijn ogen

maar zij is

en zij is zeer divers

zij is

een soort van muze 

verademing

belichaming

van alles

wat een vrouw kan zijn

en is

en ook : wou zijn 

een verleden

van mijn dromen 

mijn 

verlangens ook

zij draagt 

de wereld in zich  

en tegelijk 

iets hoger dat niet is

zij straalt liefde uit 

beleving ook

begrip 

en ongeboren leven

zij is 

zij 

is alles

wat ik zelf 

ooit 

had willen zijn 

zij is 

zij is 

gewoon al dat : 

zij is.

Doe maar zonder

doe maar met... 

hoe vaak ik

ook nog bier drink

zo vaak plus één 

zou ik liefst van al

één keer toch

gewoon een keer

thee drinken met jou

dat laat zich soms 

soms ook niet

gevoelen 

uiten 

in misdroefde 

en gemiste kansen

liefst van al nog

zou ik

al die keren inruilen 

om één keer nog

één keer slechts 

één keer ooit 

samen thee te drinken 

samen 

een keer te dansen ook 

of net niet 

dan dans ik 

of dans ik niet 

met jou 

en wie weet 

dans jij 

dan ook nog ooit 

een keertje

met 

of zonder mij

doe maar zonder

doe maar met.

 

Als een nieuwe 

bondscoach

zo onverwacht

zo elegant

zo vreemd

zo allermooist

zo wonderig

ja, zeg het maar... 

zo geweldig 

zoetgevooisd. 

.

Ik heb duizenden keren

over jou gedroomd

en minstens vier keer tien keer 

wat over jou geschreven

over hoe ik thee dronk

op de grond bij voorbeeld 

en jij

liggend in de zetel 

luisterend jezelf was 

hoe jij 

heel gewoon jezelf was 

nu wil ik dat 

straks of morgen 

ooit nog wel een keertje 

echt wel eens 

voor echtes doen 

kies jij thuis

je allerliefste plekje uit 

je mooiste glas of tas 

en drink op mij 

op jou

op ons gesprek

dan vlei ik mij 

in mijn eigen stukje wereld 

ruimschoots 

op de koude tegels 

vol van warmte neer 

dan dan vertel ik 

honderduit 

in duizenden verhalen 

over jou 

aan jou 

verhalen 

die niemand ooit zal horen

niet eens een enkel 

keertje 

zelfs 

niet eens jij.

Ik wandel

met mijn ogen dicht

laat me leiden 

door de geuren

zo kom jij 

heel alleen 

mijn dagen

vol te kleuren.

Drie jaar lang ben jij,

Ja, jij... 

Mijn innerlijke dialoog geweest

Het is te zeggen

Drie jaar lang was jij degene

Met wie mijn innerlijke ik

Stiekem converseerde

Drie jaar lang

Was jij het 

Die geduldig naar me luisterde

Knikte

Zo nu en dan een troostend woordje bracht 

Drie jaar lang 

Was jij geduldig

Was je lief voor mij

Zonder ooit maar iets te doen

Je luisterde 

Wel duizend keer

En telkens weer maar nôg een keer

Hoe ik uitlei 

Dat ik,

Om ik weet niet welke reden, 

Plots, in drie keer, 

Zomaar op je bleek te vallen

Je luisterde vanop de zetel

Ik vertelde 

Telkens weer opnieuw, zittend op de grond

Een volle pot met thee erbij

Thee, bijna zo geduldig als jij

Of je suiker nam 

Heb ik nooit geweten

Maar je luisterde wel alle duizend keren

Hoe ik uitlei

Dat ik me best behoorlijk schaamde 

Dat ik uitlei

Dat ik dit zelf helemaal niet gewild had

En eigenlijk nog steeds niet wou

Dat ik jou eigenlijk

Wel gewoon wel leuk vond 

Maar dat plots

De grond onder mij verdween

Toen ik dacht : ze zal toch heus niet lesbisch zijn?! 

Dat de regenwolken 

Donderend en bliksemend

Op en rond en in mijn hoofd kwamen te vallen

Knallen 

Toen ik dacht, ze is het lief van hém...

Wat helemaal niet was

Je had domweg

Gewoon dezelfde naam als haar

Of zij had die van jou

Hoe ik (strike three, intussen) 

Op een feestje plots met jou alleen stond

En ik niks beters

Niks ànders kon bedenken 

Niks anders kon dan stamelen

'Kijk, dit is mijn zus'... 

Waarna je snel weer naar een ander feestje wou

...  ... ... 

Jij hebt in mijn gedachten

Duizend keer 

Dat vermaledijde

Drievoudige verhaal aanhoord 

Geduldig, lief, vanzelf

Dat mag stoppen... 

Voor jou 

Voor mij

Voor alles, iedereen, 

Voor ons allebei

Jij kon er nooit aan doen

Was niet eens van de partij... 

...  ... ... 

Een keer

Misschien

Wil ik dat verhaal 

Ooit nog wel een keer vertellen

In het echt, 

Met jou erbij

Binnen veertig jaar ofzo

Wanneer je 

Met je dochter

En je kleinkinderen

Op een bankje zit te picknicken 

En ik 

Heel toevallig daar passeer

Dat ik dan 

Je kleinkinderen

Gedurende twee minuten kan vermaken 

Met een verhaaltje 

Uit de tijd dat Oma nog heel jong was 

En lang nog niet gehuwd

Hoe ze toen,

In mijn gedachten 

Zo lief en zo geduldig was met mij

Zoals ze dat ook nu weer is 

Met jullie, kleine grut 

Kijk maar, Oma schenkt de thee

Oma legt een tafelkleed

Smeert sandwiches en pistolets

Oma luistert in stilte ook weer mee

Dan vertel ik

Hoe Oma toen, 

Net als nu

De thee uit schonk, en geduldig naar me luisterde, 

Die ene keer, die één-en-duizend keer,

En telkens weer 

Want jullie Oma is altijd al

Heel lief geweest... 

Geduldig ook

Vanzelf...

Jullie hebben, dat weet ik echt wel zeker, 

De liefste oma ooit, 

Hoezee !!

(dd 9 november 2021).

De zogenaamd

verborgen tranen

zijn dat nu

natuurlijk niet 

niet nu 

dat kan ook niet 

je was 

als altijd 

verscheurd 

je hele lijf verbeurd 

de pijn 

de liefde ook 

schaamte 

schuldgevoel 

zij vechten

ook nu 

een onderling duel of zes

fluisterend

de liefde wint dit niet 

je hoopt op beterschap 

en af en toe genegenheid 

en voor de pijn 

straks 

een eigen plek

dat gaat 

helaas niet lukken 

de zogenaamd

verborgen tranen 

zijn dat nu

meer dan ooit 

nog altijd niet. 

 

Ik hoop zo fel 

snel een keer

terug 

een heel klein beetje

stikjaloers te kunnen zijn

op jou 

en op een of andere jonge kerel 

die meer dan goed genoeg kan zijn 

ik hoop je 

in het best denkbare 

gezelschap 

te kunnen zien 

flanerend 

door de straten 

dansend door de lente 

zo mooi

dat het van de daken

van de dagen druipt 

zomer, herfst, winter 

en dan weer lente 

en de ene lente na de ander 

genietend 

als was je vijfentwintig  

en als was je 

dat altijd al geweest 

en was je dat

nog steeds 

ik kende jou 

toen al wel 

een jaar of drie nog niet 

doe ik ook nu

ook nog steeds 

nog niet

ik hoop 

snel een keer

terug  

jou

in je allermooiste zelf

weer terug te zien 

ik hoef daar 

dan

niet eens bij te zijn 

gewoon te weten

de waarheid 

aan het licht 

lente, zomer, herfst, winter

de ware aan je zij 

ik hoop 

dat je hem vindt 

- en snel - 

en hij dan ook weer 

jou en jij.

Ik liep 

en loop verloren 

een woud 

van duizend bomen 

die geen bomen zijn

maar jij 

wijst gestaag de weg

weg, wég

bomen 

als vernuftig 

onnavolgbare dromen

Ik loop verloren

in de regen 

die geen regen is 

maar eerder toch een soort van sneeuw 

ik loop verloren 

in de sneeuw

die in dit bos 

niet of zelden zuiver is 

en nimmer sporen laat 

ik zie het bos

ik zie de bomen 

ik zie de sneeuw 

en weet 

dat ik je graag zie 

en toch weer

toch ook niet

omdat niemand hier die liefde ziet 

ik zie het bos 

ik zie de sneeuw 

ik zie je graag 

en toch weer niet 

soms pis ik in de sneeuw 

hopend dat die weg zou gaan 

smelt

verdwijnt

voordat jouw gezicht

in alle stilte 

in het gebladerte verschijnt

ik liep 

en loop verloren 

in onnavolgbare dromen 

ik zie het bos

ik zie de bomen 

zie de sneeuw 

ik zie

niet of zelden 

wat een ander wel weer ziet.

Ik kijk je ogen

binnenstebuiten 

haal mijn hart 

rigoureus ondersteboven 

probeer het één op één 

als een exacte kopie 

met het jouwe te versmelten 

gewoon

omdat jij altijd al

de mooiste was

Ik omhels je haar 

en knuffel je dijen 

omdat jij altijd al

de mooiste was 

de liefste ook

ik bemin je zachte binnenste 

je ziel 

net als was 'ie net je buitenkant 

en ook weer niet 

ik leg je armen volslagen om de mijne heen 

gewoon

gewoon

omdat jij altijd al

de mooiste was 

de liefste ook 

dat niemand dàt (!) ooit zag 

ik loop verloren 

in een woud 

van duizend bomen 

die geen bomen zijn

maar jij 

ik laaf me 

aan hun loof

omdat jij altijd al

de liefste was 

waarom heeft men mij 

daar niet vroeger in geloofd?

Ik had gewild 

een ander mens te zijn

een beter mens

een ander ik

een ander hem

voor jou

ik had gewild 

dat ik dat kon 

voor jou

voor hem 

ik had gewild 

dat ik zijn plaats had kunnen innemen 

naast je 

voor je 

met je 

ik had gewild 

dat ik 

kon laten zien 

dat hij 

!! wel degelijk !! 

je echt wel graag heeft willen zien 

en zo niet 

dat ik dat dan 

alsnog 

en in zijn plaats kon doen 

al deed ik dat 

natuurlijk 

uit allereigenste 

en bewuste vrije wil 

Ik wou dat ik

een ander 

beter 

mens had kunnen zijn

voor jou

voor hem 

voor mij 

Ik had en heb je 

grager willen zien dan hem 

of minstens even graag

dat kon helaas 

en mocht ook niet

altijd weer helaas

voor mij 

voor mij 

voor mij...

Er zit een kind in mij van zes

vijf van drie 

en drie van tien

van kinderen van zeven 

huis ik er 

een stuk of vier 

er zijn ook 

één volwassene (bijna) 

een puber, en een trut 

dat wordt 

een jolig jaarpartijtje : 

twee pintjes, 

en een hele grote taart 

honderd-

of-wat kaarsen... 

en die taart is elke kruimel

en de pinten elke druppel waard.

Lang geleden

is mijn auto overleden

daar was ik dus niet goed van

daarna had ik een fiets 

ik miste iets 

sindsdien neem ik de tram.

Hij dacht een tijdje na

en zei

'ik zal je missen.

Elke dag, de hele dag' 

en 's nachts een keer of twee 

dat laatste dacht hij dan 

in stilte 

maar luidop in zijn hoofd 

ik zal je missen.

elke dag, de hele dag 

niemand zei het hem nog na 

niemand mist haar meer. 

'

In gedachten

zag ze haar gedichten voor zich 

zinnen 

die niemand ooit geschreven had

ze zag 

het grondplan 

de omtrek

van de woorden 

wazig

ze kon ze

nét niet kunnen zien 

nét niet kunnen lezen 

maar het waren 

geheid, gebeiteld 

haar eigen, echte woorden 

haar gedichten 

haar verhalen 

die niemand voor haar schreef 

zij bleef als altijd 

gestillig, gewillig 

op een achtergrond 

de hare

die een voorgrond 

hoort te zijn 

ook zelf heb ik het 

nog niet aangedorst 

maar op een dag 

schrijf ik haar naar voren 

de voorgrond op

de spotlights in

in gedichten 

die haar doen ontsnappen 

eer aan doen 

zij was 

nimmer 

eenheidsworst.

Dat jongetje van zes

is vier vandaag 

of vierendertig 

vierenvijftig 

dat maakt morgen 

niet uit

en vandaag dus des te meer 

alles

in dat kleine hoofd van hem

werkt

kronkelt 

nestelt zich in nesten 

dat jongetje van zes

is vier vandaag 

morgen alweer vijf 

dat jongetje van toen 

is als een jongetje van nu 

en een heel klein beetje boos 

dat wordt een keer vervelend 

dat wordt een keer een sleur 

alles werd teveel voor hem 

iedereen verbeurd 

dat jongetje van zes 

wordt ooit een keer piraat 

playboy 

of misschien matroos 

we werken allemaal aan onszelf 

stelen 

roven her en der 

pikken als de raven 

iedereen 

altijd 

iedereen 

altoos.

Dat jongetje van zes in mij

altijd vrolijk, altijd blij 

ieders vriend

maar niet van mij 

weent nu alweer 

dagen aan een stuk

dagen op een rij 

het weent 

volgroeide druppels 

volwassen tranen 

dikke klodders 

doordrongen van geluk 

het weent 

als ware het 3D 

het weent 

dat het een lieve lust is 

een zilte grootheid bij mekaar 

stroperig en dik 

weelderig 

en lentefris 

wat je noemt een tranendal 

duizend tranen 

drijven links voorbij 

een traantje meer langs rechts 

en door het midden 

als was het 

een idyllisch bergriviertje 

een onophoudelijk gesnik 

dat jongetje van zes in mij 

weent alle dagen 

dagen aan een stuk 

en elke dag opnieuw 

dagen op een rij 

zelfs als het nu

zou stoppen wenen 

komen er daarna 

en sowieso 

nog wel enkele daagjes bij.

Ik wil je been

wel 

tegen het mijne voelen

Ik wil dat zo erg graag

dat ik het

eigenlijk al voelen kan

quod non

ik wil je hoofd 

wel op mijn knieën voelen 

terwijl ik lig te lezen in het gras 

alle letters 

van een heel dik boek 

terwijl jij volop

snurkt in je slaap 

oh, jee... 

ik wil wel weten 

dat je in je keuken zit 

en tegels telt 

of in een lepel staart 

en merkt 

dat je nagels 

dringend weer eens moeten

morgen

ik wil wel 

wel een keer 

samen een terrasje doen

waarbij alles kan 

en helemaal niks moet 

vanzelfsprekend 

als ware elk woord 

elke zin 

achteraf 

en voor mekaar gemaakt 

W. F. Hermans zou trots zijn 

mogelijks jaloers 

ik zou je 

heel misschien 

maar misschien ook niet 

als concubine 

maitresse 

of gewoon 

als lief wel willen 'hebben' 

mettertijd 

wie weet... 

Wie weet! 

Hoe kom ik dat te weten 

en hoe graag toch 

kus ik dan jou foef...!?

En dan komt, zomaar, 

De wereld bij haar binnengestapt

En ook weer niet 

Blijven aan de voordeur staan :

'Alles wat me dierbaar was' 

'Alles waar ik stiekem toch op had gehoopt' 

Maar de pijn

Het gemis 

Komen desalniettemin 

Stampvoetend binnen 

Vegen overal hun voeten aan

Doen 

Alsof dit huis 

Altijd al 

En ook van hen was 

Ploffen zich 

Ongegeneerd 

En languit in de zetel neer 

Nestelen zich

Sloefen en schoenen

Kloef in haar gezicht

Zij wacht af 

Twijfelt 

Weegt en wikt

Terwijl, ver weg, de dood beschikt.

Ik leef een deels gebroken leven 

Deels geleend 

De wereld staat niet stil 

Er wordt stilletjes 

Verder om me heen geleefd 

Vol leven 

Wordt die wereld 

Dagdagelijks 

Om me heen ge-heend 

En ik blijf voorts in stilte achter 

Als door een strenge 

Nare bibliothecaris 

Wordt me elk verhaal 

Elk boek 

Me door dit leven 

Telkens weer terug gevraagd 

Uitlenen kan nog steeds 

Maar dan wel 

Voor maximaal vijf weken

Ik durf amper nog 

De uitleen te betreden 

Beperk me tot de leeszaal 

En af en toe een krant 

Om me heen 

Wordt toch en nog geleefd 

Ikzelf 

Lijk meer en meer een krant

Een beknopt 

Maar vooral ook slecht verslag 

Van wat gister

Zogezegd weer was gebeurd.

Ik heb je

Ooit een keer gezegd

Dat ik je graag zag 

Dat mocht toen niet 

Niet van jou 

Ik heb je ook een keer gezegd

Dat hoewel ik je graag zag 

Ik ook wel wist 

Dat je ongelukkig was 

Ik vroeg je 

- damn me !! - 

Hoe ongelukkig je wel was

En hoe ongelukkig 

Je uiteindelijk wou zijn 

Dat mocht ik je niet vragen 

Natuurlijk niet 

Niet van jou 

Maar ook gewoon ook niet 

Dat mocht ik eigenlijk gewoon niet doen 

Dat was toen helaas 

Het laatste wat ik had 

Of dat dacht ik toch 

Het laatste wat ik kon 

Hopende dat jij 

Toch ooit nog wel een keer

Weer graag zou kunnen zien 

... 

Ik was arrogant en egoïstisch 

Maar hoopte 

Dat je ooit weer graag gezien mocht worden 

En ooit 

Zelf weer graag kon zien

Ik was arrogant en egoïstisch 

En jij kon er niet aan doen 

... 

Ik hoop al meer dan twintig jaar 

Dat het goed gaat met je 

Dat iemand je graag ziet 

En dat dat ook gewoon weer mag 

Ik denk nog minstens

Wekelijks 

Aan die jongeman 

Aan het feit 

Dat hij zich had gezelfmoord 

Omdàt hij jou graag zag

... 

Dat heb ik uiteraard 

Nooit kunnen of willen evenaren 

En voor jou 

Was dat niet genoeg of veel te veel 

Want jij was mogelijks nog verliefd op hem 

En kwààd vooral 

Heel kwaad 

... 

De kwaadheid 

Omdat ik zei je graag te zien 

Was een verwijt 

Dat dat eigenlijk niet kon of mocht 

Die kwaadheid

Weegt na meer dan twintig jaar 

Nog af en toe 

Een heel klein beetje door 

En da's op zich niet eens zo erg... 

Ze was 

Niet eens de jouwe 

... 

Ik hoop dan ook 

Dat jij weer helemaal 

Weer bent zoals je was 

Zoals ik jou zag

Wou zien 

Ik hoop 

Dat je de woede bent verloren 

Want, Julie, geloof me, 

Ik heb je echt en heus wel 

Echt wel graag gezien

Toen en voor altijd  

Dat was toen, 

En dit is nu 

Ik hoop dat iemand anders

Jou intussen alsnog kon bekoren 

Dat hij of zij 

Jou graag mag kunnen zien.

Het is daarom dat we films maken

Boeken schrijven 

Gedichten publiceren

Omdat alles 

Dan weer simpel wordt 

Beheersbaar, overzichtelijk

Zoals het leven vroeger was

Toen we kinderen waren

En zonder gene

Onze moeders, onze vaders

Knuffels konden geven 

Toen we nog wisten hoe te zeggen

Dat we hen graag zien 

En dat dat altijd zo zou zijn

Wat we met filmen, schrijven, dichten doen

Is trachten dat weer mogelijk maken 

Wat we willen schrijven 

Is dat we hen graag zien 

Maar als volwassene doen we dat niet meer 

Niet nu 

Daarom dat we films maken 

Boeken schrijven 

Dichten 

Dan zeggen we het 

Onrechtstreeks 

Toch nog eens een laatste keer 

Ik zeg het daarom nu 

En zeg het daarna nooit ni-meer : 

Mama, papa, 

We zien je graag 

Keer op keer op keer. 

 

Ik had vandaag

Geen behoefte

Over jou te schrijven

Het kwam zelfs 

Geen moment meer 

In me op

- Sorry

En ook niet - 

Jij hebt mij

Voor altijd

Een heel klein beetje in je macht

Niet vandaag 

Vandaag 

Draag ik jou

Gewoon

In het diepste van mijn hart. 

Ik weet ook wel

Dat jij 

Veels-

en-veel te hard was toe-verdriet

Dat jij 

Met mijn zogenaamde liefde

Met mijn graag zien

Geen kant op kon

... 

Je kwaadheid

Afkeer 

Je verdriet

Die kwamen niet 

Van jou

Ze werden aangeleverd 

Opgedrongen 

Toegediend

... 

Jij kon daar

Helaas 

Geen kant mee op

...

En je kon er niks mee

Dat ik (godverdòmme!!) 

Graag wilde

Jou graag te mogen zien

Daar kon jij

Toen

Gewoon niks mee 

... 

Dat weet ik

Wist ik 

Zal ik nooit vergeten

... 

Maar weet 

Al was het enkel nu 

En voor heel even

Dat ik jou 

Echt wel 

Echt graag heb gezien... 

...gewild 

Doordacht 

Bedoeld 

Gewoonweg graag gezien. 

19 april 2021.

Ik ben vandaag

Wat in het park

Gaan wenen

Thuis

Was alles

Toch al nat

Ik wou 

Dat ik

Iemand anders'

Gedachten effe lenen kon

De mijne 

Heb ik al

Een-keer-of-duizend-keer

Te veel gehad.